تا قبل از ۳۰ سالگی حس می‌کردم که زمان خیلی زود می‌گذره، هر سال زودتر از پارسال طی می‌شد؛ هرروز سریعتر از روز قبل برام تموم می‌شد. همش یه هول و ولایی داشتم که ای وای! نیمه عمرم تموم شد و من هیچ کاری نکردم؛ نه مهارتی کسب کردم، نه تفریحِ درست حسابی داشتم و نه اصلا می دونستم بعدا قراره چیکار کنم. هی به خودم فشار می‌آوردم، بیشتر راجع به خودم از خودم می‌پرسیدم، بیشتر رو کاغذ نقشه می‌کشیدم اما نتیجه تلخ این بود که نمی‌دونستم چی‍مو کجامو و کجا باید برم.
وقتی پولی تو جیبت نداری
وقتی پول تو جیبت نداری، یا راحتتر بگم آه در بساط نداری، چهار موقعیت سر راهته: یکی اینکه هیچ کاری نکنی و بیفتی یه گوشه؛ دوم اینکه از کسی پول قرض کنی تا بعدا فرجی بشه بهش پس بدی؛ سوم اینکه بری کار کنی و به اصطلاح دستت توی جیب خودت باشه و چهارم اینکه بری و یه چیزی که از هر جایی بهت رسیده یا داریشو، بفروشی یا حق امتیازشو به کسی منتقل کنی تا جیبت تا مدتی پرپول بشه. اما این قضیه بی‌پولی و موقعیت‌های پیش رویت به این روشنی هم نیست. در ضمن تنها مختص به من و تو هم نیست، شهرها یا کشورها هم میتونن بی پول و درمانده بشند و خودشون رو در یکی از این موقعیت‌ها ببینند. در این نگاشت قصد دارم تا این قضیه و موقعیت‌های چهارگانه مربوط به اون را به صورت دلی با هم باز و تحلیلشون کنیم.
تاب‌آوری در برابر تحریم‌های اقتصادی؛ مورد مطالعه: خوشه تجهیزات بیمارستانی تهران
سخت‌ترین تحریم‌ها بعنوان ابزار سیاست خارجی کشورها، علیه ایران اعمال و تشدید تحریم‌ها در سالیان اخیر باعث آسیب‌پذیری فراوانی به‌خصوص در بخش اقتصادی و اجتماعی کشور شده است؛ هدف از این پژوهش، بررسی عوامل موثر و درسهایی است که موجب توسعه ظرفیت تاب‌آوری و شناخت راهکارهای منطقه‌ای مواجهه با این نوع اختلالات و تهدیدات با تمرکز بر مورد خود– خوشه تجهیزات بیمارستانی استان تهران –می‌شود. روش پژوهشی مورد استفاده کیفی بوده و داده‌ها ضمن جمع‌آوری از طریق روشهای کتابخانه‌ای و میدانی، با روش تحلیل تم، تجزیه‌و‌تحلیل شده‌اند. در نهایت ظرفیت‌ها و اقدامات موثر با طبقه‌بندی ابتکاری در ابعاد اصلی تاب‌آوری شامل ابعاد اجتماعی- فرهنگی، اقتصادی، فنی – سازمانی و نهادی – زیرساختی و با درنظرگرفتن سطوح تحلیل شامل فرد، بنگاه، خوشه، دولت، محیط برای هر یک ارائه شده‌اند.
برندهای پوشالی
وضعیت غریبی نیست، مردم ایران تجربه انتخاب میان بد و بدتر را نیز پیشتر در عرصه‌های دیگر زندگی‌شان داشته‌اند. امروز دامنه انتخابشان فقط محدود به انتخاب خودروی زشت و ناایمنی چون تیبا نیست؛ ایشان مجبورند کالاها و خدمات کم ارزشی از سس گوجه فرنگی و روغن گرفته تا سشوار و ماوس کامپیوتر را با قیمت‌هایی نجومی خریداری کنند. برندهای معتبر که فلسفه وجودیشان به انتخاب بهتر کمک می‌کرد، امروز به واسطه تحریم‌های اقتصادی، کمتر و محدودتر شده‌اند. در این دریای برهوت، اما صیادانی وجود دارند که کالاهای بنجل خود را با فرایند مصطلح به برندینگ زرق و برق بیشتری بخشند.
جایزه تعالی سازمانی بالدریج
جایزه بالدریج توسط کنگره آمریکا در سال ۱۹۸۷ تاسیس شد و به نام وزیر پیشین بازرگانی امریکا، مالکوم بالدریج نامگذاری شد. هدف این جایزه، ارتقای آگاهی از کیفیت بوده و امتیاز نهایی آن مبتنی بر نمرات وزن دار کسب شده در هفت دسته از معیارهای عملکردی به شرح ذیل است.
تفاوت منافع با مصالح
از ازل تا امروز، از فرد تا جامعه، هر لحظه از زندگی و سرنوشت با یک تصمیم گره خورده و در هر تصمیم حداقل دو گزینه وجود داشته است؛ گاهی این دو گزینه نتیجه ای برابر داشته اند و یا گاهی آنقدر نسبت به هم بیگانه بوده اند که سرنوشت و بخت و اقبال متفاوت ما و جامعه مان را رقم زده اند. جالب آنکه ماهیت این دو گزینه در تمام تصمیم ها از خرید یک اسباب بازی برای فرزندمان تا انتخاب رشته تحصیلی و یا گزینش همسر برای ادامه زندگی و تا تعیین استراتژی سازمانی و تا خط مشی گذاری برای توسعه اقتصادی یک کشور یکسان است و تغییر نمی کند. انتخاب بین این دو گزینه، انتخاب میان «آنچه که به نفع ماست» و «آنچه که به صلاح ماست» را تشکیل می دهد.
دولتهای بی‌حیا! وضعیتی جدید در روابط دولت‌ها با ملت‌ها
بدترین اتفاقی که برای یک اجتماع می‌تواند رخ دهد، فرو ریختن حیا است. تفاوتی ندارد درباره چه نوع اجتماعی صحبت می‌کنیم؛ از خانواده گرفته تا جامعه بین الملل، اگر حیا بریزد، دیگر هیچ چیزی مثل قبل نخواهد بود. به نظر می‌رسد که امروزه بسیاری از دولت‌ها و کشورها با سرعت بسیاری به سمت بی‌حیایی درحرکتند. وضعیتی که با شنیدن برخی از تصمیمات و برنامه‌های ایشان، ممکن است روزها و ماه‌ها از شنیدن آن حیرت زده شویم.